Κάνοντας πτήσεις με μια Σαΐτα

"...κι όπως θα στάζουν τα φεγγάρια στο νερό
θα κλέψω χρώμα και θα φτιάξω ουρανό
για να πετάξω μ' ένα χάρτινο φτερό
μαζί με σένα..."

Άκουγα τους στίχους του Σταύρου Σταύρου στο τραγούδι του Γιάννη Κότσιρα "Για σένα" και σκεφτόμουν πόσο όμορφο θα ήταν να μπορούσαν να πετάξουν και τα γραπτά σαν όνειρα, τόσο απλά και τόσο αέρινα σαν ένα χάρτινο φτερό, φτάνοντας ψηλά στον ουρανό χωρίς να περνάνε από άλλες σκέψεις και παραμέτρους.

Τότε θυμήθηκα ότι κάπου είδα ένα site, είχε μια σαΐτα για σήμα, σαν αυτές που πετάγαμε παιδιά στο δάσκαλο ή τις βάφαμε, φτιάχναμε περίτεχνα τάχα την ουρά τους και τις στέλναμε να ταξιδέψουν και να φύγουν μακριά, απλά για να ταξιδέψουν.

Μπήκα με λαχτάρα στη Σαΐτα και όταν άνοιξα το πρώτο βιβλίο με πλημμύρισε ένα κύμα από χαμόγελα και παιδικές ψυχές, από παραμύθια πολύχρωμα με εικόνες και περιγραφές, με υλικά το συναίσθημα και την ελπίδα, αντίκρισα ένα κόσμο ολόκληρο που με ταξίδεψε σε όλη την Ελλάδα και πιο πέρα ακόμα. Είδα την κατάθεση ψυχής του-της συγγραφέα να γίνεται κτήμα του φίλου πλέον εκδότη Ηρακλή Λαμπαδαρίου και εκείνος να συνεχίζει σαν γαϊτανάκι δημιουργικό το παιχνίδι της απογείωσης βαδίζοντας στα ίδια χνάρια.

Με χαρά διαπίστωσα ότι θα μπορούσαν και γραπτά για μεγαλύτερους να συμμετάσχουν σε αυτές τις πτήσεις και εντόπισα πολλές και ενδιαφέρουσες συμμετοχές -συγγραφικές καταθέσεις.

Έτσι βρέθηκα κι εγώ ανάμεσα σε παιδιά και σε μεγάλους, πετώντας σαν σαΐτες στον ουρανό, δύο δικά μου αφηγήματα, τη "Νεράιδα της Μάνης" και τη "Σύγκρια" που έγραψα με κέντρο την αγαπημένη μου Μάνη, τον τόπο των γονιών μου, αλλά και το μέρος που έζησα αμέτρητα καλοκαίρια πιάνοντας τον παλμό των ανθρώπων και την αίσθηση της ιστορίας που κρύβει η σκληρή γη.

Η "Νεράιδα της Μάνης" είναι ένα αφήγημα που αναπτύσσει τις ανάσες και τις μυρωδιές του τόπου, τις εικόνες και τα χρώματα που ο ήλιος της Μάνης αντανακλά στα συναισθήματα και τα πρόσωπα των ανθρώπων, τα μαγεύει και τα κάνει πιο οικεία και πιο παραμυθένια. Δεν είναι τυχαίο που μια νεράιδα υπάρχει σε κάθε σπίτι μανιάτικο και το ερώτημα για το αν υπάρχει ή όχι Νεράιδα της Μάνης καλά κρατεί σαν θρύλος από αιώνες.

Η "Σύγκρια" όμως δεν είναι ένας θρύλος που έγινε αφήγημα, ήταν μια εντελώς πραγματική κατάσταση, μια ανάγκη, όταν το χρέος, στα παλιότερα βέβαια χρόνια, υπερέβαινε κάθε οικογενεική και θρησκευτική παραδοχή. Νόμος άγραφος επέτρεπε την ιδιότυπη εγκατάσταση μιας σύγκριας σε ένα σπίτι, γιατί στην αδούλωτη χώρα της Μάνης υπήρχαν κι αυτοί. Η ιστορία εκτυλίσσεται στο 1870 και συνοδεύεται από λεξικό για μερικές δύσκολες λέξεις.

Ευχαριστώ θερμά τις εκδόσεις Σαΐτα, τον Ηρακλή Λαμπαδαρίου και τους υπεύθυνους αξιολόγησης για την εκτίμηση στα δυο διαφορετικής υφής μανιάτικα αφηγήματά μου. Επίσης πολλά ευχαριστώ στην Στεφανία Βελδεμίρη και μπράβο για την ζωγραφιά που στόλισε το εξώφυλλο της Νεράιδας της Μάνης και ομόρφυνε με την εικόνα της την ιστορία. Καλή συνέχεια σε όλους και στη Σαϊτα ευχές για πολλές απελευθερώσεις. Τα όνειρα εκεί πάνω ζουν, ελεύθερα.

Γνωρίστε τον Βασίλη Πουλημενάκο…
Ο Βασίλης Πουλημενάκος κατάγεται από το Γύθειο της Μάνης, ζει και εργάζεται στη Χαλκίδα ως Πολιτικός Μηχανικός. Διηγήματά του έχουν δημοσιευτεί στο Διαδίκτυο και στίχοι του έχουν μελοποιηθεί από διάφορους συνθέτες. Έχει συμμετάσχει στο ψηφιακό μουσικό βιβλίο ποίησης για παιδιά «Για ένα σου χαμόγελο» (2009), το διήγημά του «Το πέρασμα στη Νίσυρο», τιμήθηκε με διάκριση στον 1ο διαγωνισμό διηγήματος του πολιτιστικού περιοδικού «Ως3» ενώ με το διήγημα «Νυχτερινή» συμμετείχε στο βραβευμένο συλλογικό e-book με τίτλο «Δήγμα Γραφής - Μια ντουζίνα και τρία διηγήματα». Είναι παντρεμένος με δύο παιδιά.


Επισκεφτείτε το προσωπικό ιστολόγιο του Βασίλη, πατώντας εδώ.

Δημοσίευση σχολίου